#Duurtlang!

Het zal je maar gebeuren. Je komt ’s morgens je bed uit, je kijkt naar buiten en je auto staat niet meer voor de deur. Gestolen!

Enige tijd geleden is dit helaas gebeurd bij een cliënte van mij. Laten we haar Simone noemen. Gelukkig wist Simone precies wie de dader was, omdat de dief de autosleutel bij haar had gestolen. Na de diefstal is ze gelijk op het internet gaan kijken en ze zag op dezelfde dag nog dat de auto werd aangeboden door een garage aan de andere kant van het land. Het bleek dat de dief de tenaamstellingscode had overgeschreven en met het kentekenbewijs, dat in de auto lag, kan je als dief dan de auto ‘gewoon’ verkopen.

Vol goede moed belt Simone de politie om aangifte te doen van diefstal. Er is een verdachte en de auto is ook al teruggevonden, dus kat in het bakkie voor de politie dacht ze. Nou, niet dus. Wat hierna gebeurde is heel bizar.

Het duurde een week voordat de politie Simone uitnodigde om aangifte te doen. Ze vroeg nog of het telefonisch ook mogelijk was, maar dat kon volgens de politie niet. Dit is trouwens niet waar want via 088 – 00 87 444 kan je altijd aangifte doen van een gestolen auto, maar dat werd haar niet verteld door de politie.

De situatie was erg stressvol, omdat al die tijd haar auto te koop stond aangeboden en de garage de auto niet van de site wilde halen zonder een aangifte. Gelukkig werd de auto niet verkocht en was de aangifte uiteindelijk wel op tijd. Dan kan de auto toch weer snel terug naar Simone kunnen, zou je denken. Ze had ook al gehoord dat de verdachte had bekend, dus had er alle vertrouwen in dat ze snel weer de kinderen met de auto naar school zou kunnen brengen.

Dat had ze verkeerd gedacht. De auto was namelijk door de politie in beslag genomen bij de garage en mocht daarom niet worden weggehaald! Pas als de strafzaak tegen de verdachte zou zijn afgerond, zou het beslag er vanaf gaan. Het zou trouwens wel enkele maanden duren voordat de zaak zou voorkomen…

Met dit bizarre verhaal zat Simone nogal geëmotioneerd op mijn kantoor en vroeg of ik de auto voor haar kon terughalen. Hoewel ik haar heel graag wilde helpen, moest ik eerst slecht nieuws geven. Als we kijken naar de wet dan heeft de politie namelijk gewoon gelijk. Als er spullen in beslag worden genomen, gaat de wet ervan uit dat degene die de spullen heeft ook de eigenaar is. In dit geval ging het om een auto bij een garage, dus mocht de politie de garage aanwijzen als eigenaar en ook als bewaarder.

Gelukkig zag ik één uitweg. Als Simone bij de rechtbank zou kunnen aantonen dat ze de eigenaar is, dan mag de auto terug naar haar. Dat lijkt in dit geval gemakkelijk. De auto stond namelijk tot de verkoop gewoon op haar naam en de verdachte had bekend. Maar als een handelaar ‘te goeder trouw’ iets koopt, dan gaat het eigendom tóch naar de handelaar. Dat wordt ‘derdenbescherming’ genoemd. Dit is dus een uitzondering op de regel dat je iets niet kan verkopen dat niet van jou is en op de regel dat als je gestolen spullen koopt, deze niet van jou worden (en je het strafbare feit ‘heling’ pleegt). Dit zou betekenen dat Simone de auto kwijt zou zijn ondanks dat de auto van haar was gestolen. Dit zou niet eerlijk zijn, dus bestaat er in de wet een uitzondering op deze uitzondering. Als iets van je wordt gestolen, dan is de derdenbescherming niet van toepassing. Op deze uitzondering op de uitzondering is trouwens nog wel een uitzondering – volg je het nog?- maar die uitzondering was hier niet aan de orde (je kan dit allemaal nalezen in artikel 3:86 van het Burgerlijk Wetboek).

Voorlopig goed nieuws dus voor Simone. Nadat de zaak was aangebracht bij de rechtbank duurde het een maand voordat de zaak werd behandeld. Op zitting was gelukkig het Openbaar-Ministerie inmiddels overtuigd van ons standpunt. De rechtbank deed twee weken over het doen van uitspraak. De rechtbank besloot dat de auto terug moest naar mijn cliënte. Mag de auto dan nu terug? Nee, nog niet! Het is eerst verplicht dat ik afstand doe van het recht op hoger beroep in cassatie (waarom dat moet is mij niet duidelijk, de zaak is toch gewonnen?!). Als dat is gedaan, moet het OM zelf nog twee weken wachten voordat de zaak ‘onherroepelijk’ is. Dan moet het dossier vervolgens van het OM aan de ene kant van het land naar de andere kant van het land (e-mailen kan niet) en dan moet dat OM de politie daar de opdracht geven de auto vrij te geven. En dan nog moet die politieafdeling bellen met de politieafdeling waar de aangifte is opgenomen. Kafka is er niets bij.

Al met al heb ik samen met Simone 4 (!!!) maanden moeten procederen en elke dag moeten bellen met het OM voordat zij de gestolen auto weer terug kreeg, terwijl zij vanaf dag 1 al had gezegd wie de dader was. Eind goed al goed, maar waarom het zo lang moet duren om je gestolen spullen terug te krijgen kan ik echt niet volgen. Er is voor slachtoffers in ons strafrecht nog veel te bereiken!

Michaël Glas