#Gedoogbeleid

In Nederland wordt hennep gedoogd. Toeristen komen met bussen tegelijk naar Amsterdam om zich eraan tegoed te doen. Hennep mag je gebruiken en verkopen, maar wee je gebeente als je het kweekt. Wat er dan gebeurt, wil ik jullie deze week vertellen.

Laten we hem Abdel noemen. Abdel, een Egyptenaar, zit financieel flink aan de grond na de economische crisis. Hij is een begenadigd timmerman, maar hij is werkeloos geworden en heeft na zijn ontslag terminale leverkanker gekregen. De dokters geven hem zes maanden, maar het zal blijken dat justitie hem beter kan vinden dan de dood.

Werkeloos, arbeidsongeschikt en zonder recht op WW zit hij hele dagen thuis of in het theehuis. Een man, hij noemt zich Boris, spreekt hem daar aan: “Ik hoor dat jij schulden hebt”. “Ja, dat klopt”, zegt Abdel. “Wil je dat ik je help? Je hoeft bijna niets te doen, gewoon plantjes water geven. Je snapt waar ik het over heb toch? Na 12 weken zijn we weer weg en dan ben je uit de schulden.” Tegen beter weten in zegt Abdel ja.

Twee dagen later staan er 120 hennepplantjes in zijn tweede slaapkamer. Acht weken later staat de politie voor de deur. Abdel wordt opgepakt, vastgezet en staat drie dagen later al voor de rechter. Ik sta hem bij en houd mijn inmiddels standaardriedel in dit soort gevallen. Zielige man, slachtoffer van omstandigheden, blanco strafblad, geen opzet op het stelen van elektriciteit, bekennende verklaring en daarom een kleine taakstraf svp. De rechter is ingenomen door Abdel en geeft hem 100 uur taakstraf, waarvan 50 uur voorwaardelijk. Minder dan de normale 120 uur taakstraf die het OM wil. Abdel mag dus naar huis. Ik wacht hem op voor de rechtbank en ik betaal zijn treinkaartje. Abdel belooft mij het terug te betalen. Ik weet dat Abdel dat niet kan.

Hiermee zou alles klaar moeten zijn. Dat is niet zo.

Er valt een brief op de deurmat. De woningbouw heeft van de politie gehoord wat er is gebeurd. Abdel moet zijn huis uit, want hij heeft zich niet als “een goed huurder” gedragen. Als hij niet binnen drie dagen het huis uit is, komen er dure procedures. Zero Tolerance noemen ze dat, want hennep mag niet. Abdel wordt dakloos.

Abdel is in de supermarkt en wil eten betalen. Het lukt niet omdat zijn rekening leeg is. Ik bel voor hem naar de gemeente. De uitkering is gestopt omdat ze van de politie hebben gehoord wat er gebeurd is. Hennep kweken zijn “op geld waardeerbare werkzaamheden” en die hadden gemeld moeten worden. Hij heeft dat niet gedaan en heeft geen objectieve en verifieerbare administratie bijgehouden. Zijn uitkering wordt stopgezet en Abdel moet €1000,- terugbetalen, en een boete van hetzelfde bedrag. Zero Tolerance noemt de gemeente dat, want hennep mag niet.

Inmiddels is Abdel vier jaar dakloos. De woningbouw geeft hem namelijk vijf jaar lang geen woning meer, vanwege die hennep. Met ons kantoor hebben we bij hoge uitzondering een daklozenuitkering voor hem geregeld door hem in te schrijven op ons kantooradres en wij ontvangen zijn post.

Er komt een brief van het OM. Er is een ontnemingsvordering. Abdel heeft namelijk “wederrechtelijk verkregen voordeel” genoten. Omdat er hennepresten en stof zijn aangetroffen vindt het OM dat er is geoogst en de winst wordt geschat op ongeveer €10.000,-.

Ook hier sta ik Abdel bij. Ik bepleit dat hij dit nooit kan betalen. Het OM voert aan dat meneer misschien wel de loterij wint, en houdt voet bij stuk. Zero Tolerance” noemt het OM dat, want hennep mag niet.

Twee weken later komt de uitspraak binnen. Abdel hoeft niets terug te betalen. Tevreden leg ik de uitspraak uit en vertel hoe uitzonderlijk gunstig de uitspraak is, maar het lijkt mijn cliënt niet veel meer uit te maken. Morgen gaat hij terug naar Egypte vertelt hij. Ik hoor maanden niets meer van hem. Ik kan hem niet meer vertellen over de naheffing van de fiscus van enkele duizenden euro’s die is binnengekomen en de naheffing en boete van het energiebedrijf.

Deze week werd ik gebeld uit Egypte. De vriendelijke dame aan de telefoon vertelt me dat Abdel is overleden. Hij is dood gevonden aan de voet van de Grote Piramide.

Als advocaat moet je afstand bewaren tot je cliënt, maar ik kan er niets aan doen dat ik vol schiet. Vijf jaar lang heeft Abdel gevochten tegen alle instanties omdat dat hij plantjes thuis had die hun weg zouden vinden naar de longen van de Amsterdamse toeristen. Vanwege Zero Tolerance, want hennep mag niet.

Je zou bijna vergeten dat we een ‘gedoogbeleid’ hebben.

Michaël Glas